Viva Death Valley

Lieve iedereen!

In Cannonville is veel te doen, dus de eerste dag rusten we uit en doen we niets. Het uitzicht op de camping is prachtig en Sascha is toe aan speeltuin ipv National Park. De route vanuit Page naar Cannonville was prachtig maar lang. Op het eind reden we door Red Canyon een park waar allemaal grote rode formaties te zien zijn en je door twee natuurlijke tunnels rijdt. Daarna reden we door de top van Bryce Canyon, een route door een berglandschap waar je u tegen zegt: ….“U!”. Papa en mama vonden de dag daarna de speeltuin dan ook geen slecht idee. Cannonville was hoog gelegen. Wat betekende dat het overdag lekker warm was en het ’s nachts vroor maar toch ook warm was. Een zeer mooi plaatje: sproeiers op het land sproeien in de ochtend met vorst aan de grond. In Nederland weten we de gevolgen; het water bevroor al sproeiende (zie foto).

Goed, we blijven reizigers. De dag daarna moest Sascha eraan geloven. We gingen naar Bryce NP. Het was niet ver rijden vanaf de camping en je kon er met je eigen vervoer doorheen. Jaja, een prima park voor onze RV. Met een routebeschrijving en toegangskaartjes reed Arno naar het eerste uitzicht punt. Gelukkig hebben de Amerikanen aan kleine kinderen gedacht, dus ook hier bij de afgronden staat hekwerk-engineering nog in de kinderschoenen.
Sascha veilig in de backpack en na wat foto’s van boven te hebben gemaakt liepen we, omgeven door rode ‘stalagtieten’, een sprookjesachtige trail naar beneden. Wel flink naar beneden dus de terugweg zou zwaar worden. Met Anna’s goede conditie (not) was het dan ook flink hijgen terug naar boven. Gelukkig was Arno daar, die Sascha tilde en als een veertje omhoog liep…. wie had anders verwacht.
De gehele dag hebben we uitzichtpunten bezocht. Een paar uitzichtpunten waren niet toegankelijk voor RV’s, maar Bryce NP heeft geweldig van ons kunnen genieten.

De dag erop gelijk weer op pad, vandaag als speerpunt de Escalante Staircases NP. Aangekomen bij de ingang vragen we natuurlijk naar info bij een strak in het pak gehesen park ranger. “Alles is offroad!” zei hij met een heerlijk fris gezicht… Onze frisheid daarentegen veranderde enigszins. In Aussie zou dit namelijk geen probleem zijn. Maar ja, we hebben nu eenmaal een upgrade…niet zeiken…dat dien je te respecteren…en dus keerden we om en veranderde ons speerpunt van de dag.
Een mile verder was het Petrified Forest National Monument, daar maar een wandelingetje doen. Sascha weer in de backpack dachten we (weer weinig hekwerk-engineering… waar betalen we bij de ingang met zo’n goedlachse ranger dan voor?)…maar nee, de baas wilt lopen. Orka-dolfijn-baby ging toch mee, ze paste wel op hem. Dus samen met mama omhoog en lopen maar, gelukkig was ze er na 10 minuten klaar mee en dus veilig in de backpack. Het was een mooie wandeling omhoog en door het forest. Hier en daar lagen grote brokken petrified wood van miljoenen jaren oud.
Bij terugkomst nog even snel boodschappen gedaan en getankt (want deze camper lust graag benzine (1:4)). En natuurlijk in de namiddag naar de speeltuin en met de bal overgegooid. Gooien gaat erg goed, vangen daarentegen….mama leert het nog wel eens.

Dag erop was het vertrek dag en reden we naar Zion NP. We wilden in Zion de camper kwijt en reden vol goede moed Zion in. Opeens was de camper wel erg root, of waren die wegen smal? Spiegels in en rijden maar tussen het immens groot roodbruingekleurde gesteente van de canyon.
Bij de ingang kochten we toegangskaartjes en kregen we uitleg over de smalle tunnel die we door moesten rijden alvorens in de Zion canyon terecht te komen. Geen probleem…rijden door de tunnel is appeltje-eitje werd uitgelegd door een wederom zo’n goedlachse frisse ranger. Dus Arno plankt de suite door het park richting de tunnel. Bij de eerste de beste tunnel bracht Arno de suite netjes tot stilstand… Bij de tunnel zouden we volgens uitleg door een andere vrolijkerd van een ranger geholpen worden. De procedure is dat het tegemoet komend verkeer wordt gestopt; de suite is te breed. Daarna mag Arno en het soepie veilig door de tunnel. Maar bij deze eerste tunnel was geen ranger of wat dan ook te bekennen…we kregen pas door dat dit niet DE TUNNEL was bij het horen van diverse claxons… mmm, toch maar even op eigen initiatief door deze tunnel rijden?! Deze was inderdaad breed zat. Tien minuten later stonden we in de rij voor DE TUNNEL. Vervolgens reden we door DE TUNNEL zoals beschreven en arriveerden we in een schitterende canyon. Een zigzag weg leidt ons naar de basis van de canyon waar we de suite kunnen stallen. Dichtbij is het bezoekerscentrum waar we informatie halen en op de bus stappen om de canyon in te gaan. Helaas slaat het weer om waardoor onze geplande trail niet veel verder gaat dan steentjes gooien in een rivier nabij de bushalte. We besluiten weer de bus in te gaan en stappen uit bij een Zionburger tent. Komt het toch nog goed…hamburger eten met uitzicht op regenachtig Zion.
We beleefden deze dag lang en gelukkig met de wetenschap: “Morgen zijn we in Vegas!!!”

Las Vegas…de snelst groeiende stad van de USA midden in de woestijn. Saillant detail is dat in Las Vegas aardig wat Europese bezienswaardigheden zijn nagebouwd. Zo staat op de strip een 150m hoge Eiffeltoren, refereert een hotelketen naar de tijd van King Arthur en kan je door de straatjes van Venetië (met 1 kanaaltje) lopen. Ergens zit bij de Amerikanen een soort van heimwee…
Las Vegas is een speeltuin voor kinderen boven de 21 jaar. We staan op een campground dicht bij CircusCircus. Dit is een gokhuis met een indoor Efteling. De eerste dag aldaar gaan we met Sascha CircusCircus binnen. We zien acrobatische shows en gooien hier en daar wat balletjes in gaatjes. Sascha ook op glaasjes en wint een vissie! In de winning mood leerden wij Sascha snel hoe ze kaarten moest tellen waarna we haar achter een Blackjacktafel zette (en dan nu de lezersvraag: Is dit waar?)
De volgende dag zijn we gaan winkelen. We pakken de bus op The Strip. Deze is als in een gezonde Hollandse spits vol. Anna krijgt met Sascha een stoel aangeboden en maken daar natuurlijk gebruik van. As usual (uhuh..) vinden de medepassagiers Sascha direct ‘cute’. Maar dan pakt Sascha op een legendarische wijze haar moment in een volle bus op The Strip. Zie het als de beslissende wedstrijd in de World Series. Honken zijn bezet en je staat achter met 3 punten verschil. Je staat aan slag met 2 slag en 2 wijd. En dan gebeurt het. In volle overtuiging gaat haar hand gaat namelijk richting haar gezicht… going..going…going…ze steekt haar vinger uit en IN THE NOSE IT IS!!! Papa lacht, ziet enige herkenning en ervaart dit als de beslissende homerun. En Sascha wordt minder cute gevonden…De World Series zijn binnen!
We kopen kleren voor Sascha en zien een modeshow in het winkelcentrum. Iedereen slaagt in het doen van aankopen maar mama is nog niet geheel tevreden. Dus de volgende dag in The Venetian naar Victoria’s Secret….ook papa in z’n nopjes.
Verzadigd en geslaagd besluiten we een wandelingetje te doen over The Strip en eindigen bij Planet Hollywood. Allemaal indoor straatjes met winkeltjes, restaurantjes, bars en theaters. We verrassen Sascha met de beroemde clown Popovich en zijn huisdiertjes. Want beroemd ben je als je bij Conan, Jay en David bent langs geweest. Geweldige show. Sascha kijkt haar ogen uit en vindt het alleen een beetje eng als de lichten uit gaan. Daarna eten we bij een Mexicaan alwaar papa op een 4m bij 5m groot scherm honkbal kan volgen.

Na Las Vegas besluiten we via Death Valley NP richting Yosemite NP te gaan. Eerst nog 3 uurtjes tuffen naar Beatty. Door de woestijn…niks aan…de dames slapen vrijwel direct…en papa fris achter het stuur ziet plots twee Apache helikopters duikvluchten ziet maken. Papa helemaal opgewonden maakt mama wakker. Mama maakt een foto en hoort papa’s enthousiasme aan. “Jaja, we rijden over Hwy 95 richting Tonopah langs het Nellis Airforce Range. Een oefenterrein van de luchtmacht van de USA. Als je vanaf Tonopah een stukje oost gaat dan kom je op Hwy 375 aka E.T. Highway. Je weet wel van Area 51…Aliens….UFO’s…..X-files…..schat?” “Jaja, leuk schat….snurk…”
Het enthousiasme kan papa uitleggen. Naast het kijken van de X-files gaat ook een herinnering terug naar de tijd waarin hij ooit met een aantal vriendjes voornamelijk F-16s ging spotten in Leeuwarden en Soesterberg. Een hele dag op een uitkijkplek staan voor een paar foto’s met kleine stipjes; dat zijn dan F-16s. Onthoud dit! Papa laat de dames tot ongeveer aan Beatty slapen maar ziet onderweg nog een Reaper (een in potentie dodelijk afstand bestuurbaar vliegtuigje) landen en een C-17 Globemaster (groot militair vliegtuig) een paar duikvluchten maken.
Na alle opwinding, of een heerlijke siësta arriveren we in Beatty. We vragen naar een grocery store (supermarktje)….”Die hebben we niet.” “Waar doe je dan je boodschappen?”….”In Las Vegas!” Juist, dan maar naar de plaatselijke Subway voor de lunch…en restjes als avondeten…

De volgende dag rijden we door Death Valley met als eindbestemming Lone Pine. Arno maakt in de ochtend de geweldige opmerking: “Hoop dat de suite ons niet in de steek laat. Zou niet zo mooi zijn in Death Valley…..Weet je trouwens waarom ze Death Valley Death Valley noemen?” “Omdat alles dood is…!” Mama heeft weer genoeg weetjes gehoord en meldt dat ze de ‘suite in de steek laat’ opmerking niet geslaagd vindt.
We rijden door een historisch mijn gebied, en ook door indrukwekkend natuur. Prachtige uitzichten wisselen af met variërende rotsformaties en woestijnlandschappen. Het is lente, maar aardig warm in Death Valley…in de zomer is het echt niet te harden en mag je met onze suite niet door Death Valley heen rijden. Na Death Valley gezien te hebben rijden we een vors stuk omhoog uit. We besluiten te gaan lunchen op een plek met een mooi uitzicht op Death Valley door een canyon. Na de lunch maken we ons klaar voor de rit richting Lone Pine. Papa checkt nog even de banden. Ooit heeft hij geleerd dat je met je vingertjes niet kan bepalen of autobanden zacht zijn of niet…zoals bij een fiets. Toch lukt het hem de linker achterband in te drukken…en dat geeft geen fijn gevoel. Mama checkt ook de band. Tezamen komen ze tot een eenduidige conclusie: De band is lek. We pakken het grote suite-procedure-boek erbij. Wat te doen bij een lekke band? Verder rijden mag niet. Roadbear opbellen is de oplossing. Zij zorgen voor de verdere hulp. Gelukkig hebben wij op de rand van Death Valley geen bereik. Een aantal Fransen ook niet….SPANNEUEUEUEUND!!!! Dan maar een paar ZZ-topachtige bikers om een mobieltje vragen met bereik. Hele aardige mensen. 1 van de 2 trekt z’n jas open en haalt een iPhone 4G uit z’n binnenzak met bereik!!! We bellen…maar om zeker te zijn dat we een probleem hebben…worden we over 10 minuten teruggebeld. En waar staan we ook al weer?…Ergens in Death Valley. Het enige wat we kunnen aangeven zijn de coördinaten, dat we op een parkeerplaats staan met prachtig uitzicht en dat er een gedenksteen is voor een dooie padre. Hier heeft het meneertje van Roadbear niet veel aan. Maar omdat vanaf Lone Pine niet zo heel veel wegen richting Death Valley zijn (wij tellen er 1) waagt hij het er toch op om een mannetje te sturen. Het zal wel even duren; zo’n 1,5 uur. Voor ons zit er niks anders op dan wachten…we nemen afscheid van de bikers. Plots hoort de familie straaljager geluid. Sascha vindt het niet leuk en is bang. Papa’s nieuwsgierigheid doet hem uit het raam kijken. Hij ziet een F-15 (die waren toch niet meer in gebruik?) op een Topgun achtige wijze een duik maken in de canyon bij onze parkeerplek. Hij heeft geen aandacht voor Sas. Die zit veilig bij mama. En rent naar buiten met de fotocamera. Hij heeft geluk. De F-15 maakt nogmaals een duikvlucht door de canyon. Papa maakt welgeteld twee foto’s, net als vroeger, waarop hele kleine stipjes de F-15 representeren.
Na twee uur wachten toch maar weer even een belletje plegen met de telefoon van passanten die bezig waren met een verhuizing. We worden over 10 minuten teruggebeld, want degene die ons telefonisch helpt is in een vergadering. Dit is customer service op heeeeeeeel hoog niveau!!!! Gelukkig blijven de passanten ook 10 minuten wachten. We worden gebeld en op de vraag of het mannetje nog langs komt…”Jaja, hij is een uur geleden vertrokken dus nog even geduld…” Na 2uur en 40 minuten wachten is ons mannetje er dan eindelijk. Hij verwisselt de band binnen 2 minuten. Na wat papierwerk kunnen wij na zo’n 3 uur eindelijk onze route vervolgen richting Lone Pine.

Na zo’n 25 reisverslagen zijn we bijna thuis. Dit verdient een cliffhanger zoals dit ook gaat in de geweldige kwaliteitsseries op de Nederlandse televisie….Hier komt het eerste deel: Vanaf Lone Pine gaan we noordelijk om Yosemite NP te bereiken. Dit zou onder andere kunnen via de Tioga Pass. Tromgeroffel…de spanning stijgt…de Tioga Pass is dicht…wat nu...? De familie Schouten-VanLubeck rijdt door naar lake Mono. Hier wordt geluncht en als een Catshuisbespreking besproken hoe verder?! Nog meer tromgeroffel!!! De familie rijdt richting Lake Tahoe….hoe zal dit aflopen…zullen ze het redden richting Yosemite NP?….Gaan ze wel richting Yosemite NP?....Hoe is de sfeer intern?....Kunnen ze wel tot een gezamenlijk akkoord komen?....Of, wie zal uit de suite stappen?...Allemaal hartstikke SPANNEUEUEUEUEUND!!! Stay tuned voor ons laatste verslag binnen twee weken!!!

Wist je dat:
- Sascha nog steeds heerlijk aan het peuter puberen is;
- Papa en mama de opvoedkundig correcte toeterpolitie in de strijd gooien tegen het puberen;
- Boston Red Sox nog niet door hebben dat openingsday op 5 april was;
- Dit heeft Arno in de vroege ochtend ook gehoord: http://www.nu.nl/buitenland/2793443/explosie-en-vuurbal-gemeld-in-vs.html
- We Ponner nr 2 tijn tegengekomen, geborreld met Ruben van Dealersupport VW.