De rijdende suite

Lieve iedereen!

VROLIJK PASEN!!!!!

Na gearriveerd te zijn in kil LA zijn we de dag daarop onze camper gaan halen. En…je raadt het nooit… dit keer zonder een klacht in te dienen… een UPGRADE!!! We gaan er nu van uit dat we ook businessclass terug vliegen.
Maar goed, we hebben een upgrade. Dat betekent dat de grootte van de campervan van 7 meter naar dik 9 meter gaat en dat we een slide out hebben. Voor campervans voor dummies… een slide out is een gedeelte van de campervan wat breder wordt als je op een knopje drukt. Zo heb je meer ruimte in de woonkamer met open keuken. Verder hebben we ook een vliering met TV, een slaapkamer, een douche en ook belangrijk, een wc. De koelkast in de campervan is groter dan de koelkast die wij thuis hebben… Op onze reis zijn we ooit wat kilootjes kwijt geraakt….dat was ooit!

Helemaal blij met de upgrade gaan we naar Malibu. Is Malibu leuk…mmm. Wil je daar gezien worden….WEL MET EEN UPGRADE ALS DE ONZE!!! Hier hebben ze hele grote strandhuisjes waarbij je bij de meeste huizen afvraagt of ze het wel zullen houden bij een beetje storm. We besluiten dat we best 3 mijl via het strand naar het winkelcentrum kunnen lopen….en dat is SPANNEUEUEUEND!!!!. Die strandhuisjes hebben overal borden, dat als je stilstaat je volgens wet blablabla in overtreding bent…dus een kopje koffie bij All, Bertha en Charlie zat er niet in helaas.
Al snel kwam er een mega hond (in de USA is alles groot) ons helpen en die was ook niet meer bij ons weg te slaan. “Go back” verstond hij niet (misschien vanwege het accent) en uiteindelijk hebben andere mensen het nummer op zijn halsband gebeld….Terug maar met de taxi, want 2 uur lopen was wel weer genoeg voor vandaag!

Na Malibu rijden we de camper naar San Diego en staan we voor het eerst op een KOA camping. Een grote camping ala Big4 (OZ) en Top10 (NZ) met speeltuin en zwembad; Sascha blij.
De dag erop met de bus en trolley naar de stad en Sascha gilt als ze de trolley ziet; “mama trein, tuk tuk tuk”.
Natuurlijk lunchen we in Gaslamp Quarter en struinen we langs Seaport Village. We zien in de haven nog een grote zeeleeuw die van de zon aan het genieten is. We rijden weer terug met het openbaar vervoer en dat bevalt prima ….met ruim 9 meter de stad in was ook niet echt een optie.

Seaworld is niet een attractie die we willen missen, want we moeten hallo zeggen tegen Shamu de orka. Natuurlijk zitten we bij de show in de SOAK ZONE…en Sascha vindt het maar niets. “Mama, ik wil niet nat, eng”. Maar als de show begint verschijnen er twee pretoogjes bij haar en geniet ze van begin tot het eind. Nou ja ze vindt het wel spannend als de orka’s beginnen de splashen. Sascha vind alleen dat het geen orka’s zijn, het zijn baby-dolfijnen. Ok, wat jij wilt….papa en mama zijn heeeeeel flexibel!
Sascha slaapt de gehele dag niet, zo onder de indruk van alle dieren. Het hoogtepunt is wel het nieuwe zwembad van de dolfijnen, want je mag ze daar aaien. Ze is niet bang en aait een dolfijn, helemaal blij en trots op zichzelf….en papa heeft het op film. Ook leuk voor mama, want toen zij een twaalfjarig meisje was, aaide ze ook hier voor het eerst een dolfijn (Sascha doet het alleen 10 jaar eerder).
Uitgeput komen we thuis en we bestellen pizza’s bij Pizzahut…als echte Amerikanen (daar komen de kilo’s).

Anna was al eens eerder in het westen van USA. Daar had haar vader de naam van de eerste hond bedacht: Yuma. Dus we moesten een nachtje in Yuma slapen. Erg grappig om het bord Yuma te zien en te denken aan een gele Labrador….
De dag erop rijden we door naar Wickenburg. Sascha besluit ongelukkig tegen een stoel aan te vallen. Zij krijgt een dikke lip en heeft een bloedneus. Met andere woorden voor zowel moeder als dochter is het GILLEN geblazen. Papa blijft cool (niet anders verwacht) en temt het gillen en de bloedneus. Sascha vond dat het uiteindelijk allemaal wel mee viel. Dus ze klimt op een steen en valt er van af. AUW! Op haar rug. Weer gillen. Nu alleen Sascha…mama leert snel! Naast een dikke lip en een neus vol met snotterige bloedkorstjes heeft Sascha ook een paarse plek op der rug. Dus we zetten haar veilig achter een DVD. Ze mag niet meer bewegen. Anna doet een wasje (moet ook gebeuren) en papa vindt Stuart Little ook spannend.

Vanuit Wickenburg nemen we de spannende scenic route richting Flagstaff (Hwy 89 & 89a). Want dan ga je door Old West Country langs Yarnell, Prescott, Jerome en Sedona. We starten met een klim van 0 naar 800 meter hoogte over zo’n 6 km. Het is een zigzag weg die een tijdje geen onderhoud heeft gehad en waarbij vangrailengineering nog in de kinderschoenen staat. Met een campervan van 9 meter is dat….spannend. Zo heb je in de bestuurderscabine papa in opperste concentratie met de ogen op de weg en de suite voorwaarts houdende. En mama die geniet van geweldige uitzichten: “Heej Arrieieie, moet je dat zien!!!…zag je dat?!…Arrie? Arrie…waarom zeg je niks?”
Als we klaar zijn met de klim komen we terecht op een enorme vlakte. Vlakbij Yarnell horen we plots een knak en geklepper. Een ventilatieklep in het dak is door de stormachtige wind losgetrokken. Papa bindt de klep op een McGyverachtige wijze vast. En ook dat is met een harde wind en vrachtwagens die voorbij razen spannend.
Rond lunchtijd arriveren we in Presscot. Een historisch cowboy stadje alwaar we in het centrum willen lunchen. Maar waar in de buurt van het centrum kan je een 9 meter rijdende sloep kwijt. Nergens! Jaja, hier begint het gezeik over ons meest recente upgrade. Want Jerome is niet ver van Prescott…”Dan lunchen we daar toch…” Jerome is ook een geweldig leuk historisch bergwand standje. Met zigzagweggetjes waar de Brennerpas u tegen zegt. En kan je daar stoppen met onze rijdende suite?…Nope! Onze maagjes beginnen te knorren en enige frustratie maakt de sfeer in de suite uniek. We besluiten ergens in de ‘middle of nowhere’ te lunchen en zien een aantal woonwagenbussen voorbij rijden die een auto op sleeptouw hebben genomen… Ideetje?
Na de lunch rijden we door toeristisch Sedona met prachtige Red Rock formaties en arriveren we in Flagstaff. En dan vraag je je volkomen begrijpelijk af waar komt de naam Flagstaff vandaan? Niet te veel nadenken… de eerste bewoners hadden rond 1876 een vlaggestok gemaakt van een enorme denneboom ter viering van de 100ste verjaardag van Independence day. En dan noem je de plaats Flagstaff….das logisch!

In Flagstaff zitten we op 2.150m hoogte… en dat is koel de eerste nacht. We vriezen ons bed uit en in de nacht worden sokken en alles wat ons warm houdt aangetrokken (lees sexy thermopakken). Met z’n 3-en slapen we verder in een bed. De dag erop moeten we langs de repairman om de ventilatieklep te laten repareren. Verder is het een lekker dagje aanklooien, speeltuin bezoeken, lezen, internet, boodschappen doen… ach, niet veel spannends.

De dag erop worden we vroeg opgehaald voor een trip naar de Grand Canyon. Arno hoeft een keer niet te rijden, maar wordt gereden! We zijn weer onder de indruk van het uitzicht, wel weer Sascha in de gaten houden… uitkijkhekengineering staat ook hier nog in de kinderschoenen en zo op het eind van de reis haar in de afgrond zien lopen… is ook zoiets.
De foto’s zeggen genoeg. De kleuren, de grootsheid, de diepte, het schilderachtige, het overweldigende maken de trip naar de Grand Canyon een geweldige ervaring… Op de helft van de trip heeft Sascha genoeg belgen gezien en besluit dus om lekker te gaan slapen. Op de terugweg rijden we nog door de Painted Dessert en bezoeken we een Navajo Trading Post.

Al heel lang staat Antelope Canyon op onze bucket list! Vol verwachting boeken we in Page een trip en we worden opgehaald in een monstertruck…lekker duurzaam. Handig met een kleine, want Sas en Anna rijden voorin, de rest (Arno) achterin. We rijden offroad door een rode zandvlakte en het is een BUMPY ride. Het is erg druk, maar de gids leidt ons professioneel naar de mooiste plekken waar we mooie foto’s kunnen nemen. We hebben geluk, want de gids heeft dezelfde fotocamera als ons en neemt vaak een voorbeeldfoto met onze camera. Het is sprookjesachtig in de canyon. De vormen en kleuren zijn intens en we laten onze fantasie gaan. Zo zien we de beer, een huilende prairiehond, een vlinder en een echo. De canyon is van de bovenkant open….op sommige plaatsen valt veel zand naar beneden. Sascha probeert dit tegen te houden door te zeggen: “Stop it!” Helaas heeft het weinig effect en zitten we na de toer onder het oranje zand. De foto’s zijn prachtig en we voelen ons opeens professionele fotograven. Terug bij de suite gaan we douchen, want het zand zit OVERAL.

De dag erop vertrekken we na 10en richting Bryce Canyon.
We merken dat we een ander reisritme hebben dan collega reizigers/toeristen. Wij arriveren vaak als eerste op een camping (lees: voor 5en) en vertrekken als laatste (na 10en) van de camping. Door de grote alles voorzienende campers en het snelle reisritme van toeristen zijn we op de camping meer op elkaar aangewezen dan in NZ en OZ. En ook dat is een geweldig unieke ervaring.
De route is prachtig en de tijd vliegt. We rijden ruim drie uur en komen in de middag aan op Cannonville.

De volgende ochtend is het Pasen, we vinden voor de camper een paasei…mede mogelijk gemaakt door het management van de camping.

De komende dagen staat Bryce Canyon, Red Rock, Escalante en het Petrified Wood Forest op de agenda. Daarna Zion en een gokje wagen in Las Vegas!

Wist je dat:
- De camper iets te groot is…dus Arno rijdt…as usual;
- Arno de afgrond het liefst aan de linker kant heeft, Anna ook;
- Ze hier GEEN hekken bouwen bij uitzichtpunten en Sascha “wel even wilde kijken”….;
- Sascha nu ook poept op de grote mensen wc, ligt 10 min. in een deuk bij elk poepie die ze eruit perst;
- Het in de bergen KOUD is, soms rond vriespunt! Wij zijn zooo sexy in thermo ondergoed!;
- We onze reis terug gaan verdienen in Las Vegas!